W okresie burzliwych przemian politycznych, społecznych i gospodarczych w Europie przełomu XIX i XX wieku Kościół katolicki stanął wobec wielu nowych wyzwań. Laicyzacja społeczeństw czy wręcz walka z wiarą i religią była impulsem do powstania wielu zgromadzeń zakonnych i dzieł apostolskich. Wśród tych, którzy odpowiedzieli wówczas na głos Bożego powołania był kapłan diecezji fryburskiej ks. Jan Chrzciciel Jordan (1848-1918). Początki dzieła apostolskiego Założyciela salwatorianów sięgają 8 grudnia 1881 roku, kiedy wraz z dwoma współpracownikami, ks. Bernardem Lüthenem i ks. Fryderykiem von Leonhardi, złożyli swoje przyrzeczenia w kaplicy św. Brygidy w Rzymie. Po dwóch latach, 11 marca 1883 roku, chcąc rozwijać dzieło, ks. Jordan przekształcił je w zgromadzenie zakonne. Tego dnia złożył w bazylice św. Piotra w Rzymie śluby zakonne, przyjął imię Franciszka Marii od Krzyża oraz przywdział szary habit. Po roku strój zakonny salwatorianów zmieniono i od 1884 roku jest nim czarny habit przepasany czarnym cingulum.
Istotnym momentem dla każdego dzieła apostolskiego jest oficjalna aprobata Kościoła. Dlatego ważnym sygnałem, potwierdzającym inicjatywę Ojca Jordana, była aprobata diecezjalna kardynała wikariusza Lucido Parocchi w dniu 5 czerwca 1886 roku, a następnie papieski dekret pochwalny 27 maja 1905 roku. Definitywną aprobatę Towarzystwo Boskiego Zbawiciela otrzymało 25 listopada 1911 roku. Pierwsze reguły zakonne, tzw. Konstytucje, zostały ostatecznie zatwierdzone 20 marca 1922 roku. Zgodnie ze wskazaniami Soboru Watykańskiego II Zgromadzenie przygotowało nowy tekst Konstytucji, który został zatwierdzony 8 grudnia 1983 roku.
W 1883 roku salwatorianie otworzyli nowicjat zakonny i wówczas rozpoczął się dynamiczny rozwój Zgromadzenia. W 1884 roku należało do niego 17 osób, rok później 32, a w roku 1889 liczyło już 152 osoby. Założyciel pragnął gorąco, aby wszyscy ludzie poznali i umiłowali Jezusa Chrystusa, Zbawiciela świata. Pragnienie to mogło zaowocować dzięki szybkiemu wzrostowi liczby członków zgromadzenia. Już w dziewięć lat od założenia dzieła ks. Jordan podjął się otwarcia misji w Assam, w Indiach. W roku 1890 wysłał tam dwóch księży i dwóch braci zakonnych. Towarzystwo Boskiego Zbawiciela od początku miało charakter międzynarodowy. W roku 1894 liczyło 273 członków, reprezentujących różne narodowości. Niemal od momentu założenia wstępowało do niego wielu kandydatów z ziem polskich, najwięcej zaś z Opolszczyzny i całego Górnego Śląska.
Spośród prawie tysiąca kandydatów, którzy wstąpili do salwatorianów w latach 1881-1900 około stu pochodziło z ziem polskich. Pierwszym wyświęconym księdzem był Tomasz Weigang, który pochodził z ziemi kłodzkiej.
Duża liczba powołań z ziem polskich stała się dla Ojca Jordana sygnałem do założenia domu zakonnego w Krakowie. Dlatego w czerwcu 1900 roku wysłał on, pochodzącego z tego miasta, kl. Wojciecha Kummera SDS, aby znalazł odpowiednie miejsce dla pierwszej placówki salwatorianów. W następnych miesiącach przybyli do Krakowa trzej salwatorianie: ks. Alfred Zacharzowski, Ks.Cezary Wojciechowski oraz ks. Honory Bugiel i zamieszkali, 21 października 1900 roku, w mieszkaniu przy ul. Szlak 55. Dzięki staraniom Ojca Jordana i ofiarnej pracy pionierów salwatoriańskich kard. Jan Puzyna wydał 1 października 1901 roku pozwolenie na założenie pierwszego domu zakonnego Towarzystwa Boskiego Zbawiciela w Trzebini. Oficjalne otwarcie pierwszej placówki salwatoriańskiej na ziemiach polskich nastąpiło 1 lipca 1903 roku. Wspólnota ta podlegała wówczas bezpośrednio przełożonemu generalnemu w Rzymie. Zajmowała się szeroko pojętą działalnością duszpasterską oraz wydawniczą w samej Trzebini oraz w Galicji i na Górnym Śląsku.
Druga Kapituła Generalna Salwatorianów w 1908 roku dokonała podziału Zgromadzenia na cztery prowincje. Dom zakonny w Trzebini został włączony do powstałej wtedy prowincji austro-węgierskiej. Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę w 1918 roku wspólnota w Trzebini ponownie podlegała przełożonemu generalnemu w Rzymie. Biorąc pod uwagę nową sytuację geopolityczną w Europie przełożony generalny powołał do życia Komisariat Polski i mianował 6 lutego 1922 roku ks. Benignego Dziadka jego przełożonym. Ofiarna posługa salwatorianów przynosiła owoce w postaci dużej liczby kandydatów do zgromadzenia. Dlatego 12 stycznia 1922roku zgromadzenie przejęło bursę im św. Jacka w Krakowie na Zakrzówku, gdzie od 15 lipca 1923 roku zaczęło przyjmować kandydatów do nowicjatu. Dalszy wzrost liczby powołań doprowadził do erygowania Prowincji Polskiej Towarzystwa Boskiego Zbawiciela w dniu 16 sierpnia 1927 roku. Liczyła ona wówczas 27 członków. Mieszkali oni w trzech domach: w Trzebini, Krakowie i Lipniku. Pierwszym prowincjałem został mianowany ks. Benigny Dziadek, który rezydował w Krakowie na Zakrzówku. W związku z dużą liczbą powołań założono kolejne domy zakonne: w Mikołowie (1931), Zakopanem (1939) oraz w Merrillville w USA (1941). W 1938 roku Prowincja Polska Towarzystwa Boskiego Zbawiciela liczyła już 98 osób.
Po trudnym okresie okupacji niemieckiej w latach 1939-1945, nastąpił dynamiczny rozwój polskiej prowincji. Po II wojnie światowej powstało wiele domów zakonnych na Ziemiach Zachodnich, gdzie polscy salwatorianie włączyli się w odbudowę życia religijnego oraz kulturalnego.
W tym okresie założono domy w Krakowie przy ul. Łobzowskiej 22 (1945), Bielsku-Białej (1945), Bagnie (1945), Dobroszycach (1945), Trzebnicy (1945), Koczurkach (1945), Obornikach Śląskich (1947), Rościsławicach (1947), Bystrej Śląskiej (1952), Wysokim Kościele (1953), Mikuszowicach Śląskich (1957), Wrocławiu (1957), Warszawie (1959), Piastowie (1960), Węgorzewie (1960), Międzywodziu (1962), Krzyżu Wielkopolskim (1964) i innych. Szczególnie ważnym ośrodkiem było i jest Bagno (dawniej Heinzendorf), gdzie w latach 1930-1941 mieścił się międzynarodowy nowicjat dla kandydatów z krajów niemieckojęzycznych. W tymże miejscu od 1946 do 1994 oraz od 2004 roku do dnia dzisiejszego ma swoją siedzibę nowicjat. Od 4 października 1953 roku mieści się tam również Wyższe Seminarium Duchowne prowincji polskiej salwatorianów. W roku jubileuszu 60-lecia istnienia WSD w Bagnie wykonano badania, które dają obraz statystyczny: 739 kleryków rozpoczęło studia, a 481 kleryków ukończyło studia i przyjęło święcenia kapłańskie.
Członkowie polskiej prowincji włączali się w realizację charyzmatu Ojca Jordana nie tylko w swojej ojczyźnie. Wielu absolwentów WSD w Bagnie podjęło się pracy misyjnej w takich krajach jak Tanzania (1968), Zair (1973), Indie (1990) oraz Australia i Kanada. Przemiany społeczno-polityczne w Europie po 1989 roku zaowocowały dużą aktywnością w krajach postkomunistycznych. Odpowiadając na potrzeby Kościołów lokalnych salwatorianie podjęli posługę duszpasterską w Rosji, Czechach, Słowacji, Albanii i Czarnogórze oraz na Węgrzech, Białorusi i Ukrainie. Zainicjowano również fundacje w: Meksyku, Szkocji i Włoszech.